Prishtinë, 13 dhjetor 2023
Kryeministri i Republikës së Kosovës, Albin Kurti, mori pjesë në lansimin e raportit “Rikthimi në rrugën e drejtë, Zbërthimi i perspektivës Euro-Atlantike dhe zhvillimore të Kosovës” nga Atlantic Council.
Në adresimin e tij, kryeministri kujtoi rëndësinë historike të luftës së Kosovës për liri dhe pavarësi, të arritur me sakrifica ndër shekuj dhe së fundmi me ndërhyrjen e NATO-s. Ai reflektoi mbi rolin e bashkësisë ndërkombëtare, veçanërisht të Shteteve të Bashkuara, në mbështetjen e Kosovës dhe theksoi rëndësinë e të kuptuarit të arsyeve pas ndërhyrjeve të tilla.
Kryeministri ngriti shqetësimin për përdorimin e Kosovës si precedent për justifikimin e ndërhyrjeve diku tjetër dhe e dënoi këtë qasje si sulm ndaj së vërtetës, njerëzimit dhe normave ndërkombëtare. Ai ripohoi përkushtimin e Kosovës ndaj vlerave demokratike dhe theksoi historinë e saj të suksesit në shtetndërtimin dhe zhvillimin socio-ekonomik që nga shpallja e pavarësisë në vitin 2008.
Ai u bëri thirrje pesë vendeve të BE-së që nuk e njohin Kosovën, që ta njohin atë, duke thënë se kjo është përgjegjësi e përbashkët e komunitetit transatlantik. Ai theksoi rëndësinë e normalizimit të marrëdhënieve me Serbinë dhe njohjen reciproke.
Sa i përket çështjeve të brendshme, kryeministri foli rreth të arriturave të Kosovës në rritjen ekonomike, krijimin e vendeve të punës dhe mirëqenien sociale. Diskutoi mbi sfidat e vazhdueshme në fusha të tilla si arsimi, shëndetësia dhe energjia dhe strategjitë e qeverisë për adresimin e këtyre çështjeve.
Në përfundim, kryeministri theksoi përkushtimin e Kosovës për anëtarësim në Bashkimin Evropian dhe NATO, duke theksuar nevojën e një procesi të bazuar në merita për kombet që aspirojnë t’i bashkohen këtyre organizatave. Ai shprehu optimizëm për trajektoren e ardhshme të Kosovës dhe përforcoi përkushtimin e qeverisë për vazhdimin e trajektores për një shtet prosperues e demokratik.
Fjala e plotë e kryeministrit Kurti::
E nderuara zonja Defne Arslan Drejtoreshë e Lartë, Këshilli Atlantik në Turqi,
E nderuara zonja Ozdemir,
I nderuar Z. Volkan Bozkır, një mik i vjetër me të cilin u takuam për herë të parë para 10 viteve,
Të nderuar ambasadorë,
Të nderuar deputetë, kolegë të Qeverisë,
Të nderuar të ftuar, zonja dhe zotërinj,
Faleminderit për ftesën që t’ju drejtohem sot.
Këshilli Atlantik është një organizatë miqësore e Republikës së Kosovës dhe një platformë e njohur për të folur hapur me njëri-tjetrin për sfidat politike dhe ekonomike me të cilat përballemi si komunitet Atlantik në një botë në ndryshim. Urime gjithashtu për raportin, megjithëse nuk i ndaj plotësisht disa nga supozimet e bëra.
Për të mos u ndalur në histori, por mendoj se ata që e njohin këtë rajon, e dinë mirë se liria dhe pavarësia e Kosovës nuk janë dhuratë. Ajo u fitua pas pushtimit shekullor dhe perandorive dhe regjimeve të ndryshme. Është fituar me sakrificën dhe gjakun e popullit tonë ndër breza.
Së fundmi, përveç luftës çlirimtare të popullit tonë, të udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara, ajo u fitua edhe me ndërhyrjen e aleancës më të fuqishme në historinë njerëzore – NATO-s. Ashtu siç është e domosdoshme të kujtohet kjo ngjarje, është gjithashtu e domosdoshme të kuptohet arsyeja e një ndërhyrjeje të tillë, e cila ishte ndalimi i fushatës gjenocidale të një diktatori.
Edhe pse më e fundit, kjo nuk ishte hera e parë që Shtetet e Bashkuara drejtonin një koalicion kundër diktaturës në Evropë. Në Luftën e Dytë Botërore, Shtetet e Bashkuara ndihmuan në çlirimin e Francës dhe pjesës tjetër të Evropës nga regjimi nazist.
Kosova shpalli pavarësinë në vitin 2008, jo në mënyrë të njëanshme, por në bashkërendim dhe koordinim me bashkësinë ndërkombëtare. Pas fushatës gjenocidale që çoi në ndërhyrjen e NATO-s; pas viteve të administrimit të OKB-së; pas vitesh negociatash në Vjenë të udhëhequra nga i dërguari i posaçëm i OKB-së, Martti Ahtisaari, i cili më vonë fitoi çmimin Nobel për Paqe dhe në raportin dërguar Këshillit të Sigurimit për miratim konkludoi se: I vetmi opsion i mundshëm për Kosovën është pavarësia, pavarësia e mbikëqyrur e cila zgjati për kater vite.
Pra, është shumë interesante të kujtojmë tani që gati 25 vjet më parë, në pranverën e vitit 1999, 19 vende u bashkuan për të bombarduar një vend evropian, duhet të ketë qenë shumë keq. Siç e dimë sot, 19 vende ndonjëherë nuk mund të lëshojnë një deklaratë për shtyp së bashku, por në atë kohë ata bombarduan Jugosllavinë e Millosheviçit. Më 15 janar, ne do të përkujtojmë 25 vjet të masakrës së tmerrshme të Reçakut, që ishte një tregues i qartë se në Kosovë kemi Srebrenicën në zhvillim e sipër. Në anën tjetër, në shtator të vitit 2012, 25 shtete së bashku, të përbërë nga grupi drejtues ndërkombëtar, arritën së bashku në përfundimin se mbikëqyrja e pavarësisë së Kosovës duhet të ndërpritet. Kemi 19 shtete së bashku, të gjithë demokratët perëndimor që thonë se Jugosllavia e Millosheviqit duhet të bombardohet dhe kemi 25 vende së bashku në shtator 2012 që thonë se Kosova është mirë, duhet të jetë plotësisht e pavarur dhe mbikëqyrja duhet të ndërpritet.
Të përdorësh Kosovën si precedent për të justifikuar ndërhyrjen diku tjetër, siç po bën Kremlini, nuk është gjë tjetër veçse një sulm i drejtpërdrejtë ndaj së vërtetës, njerëzimit dhe mendjes. Ai gjithashtu tregon një shpërfillje të plotë të ligjit ndërkombëtar dhe përgjegjësisë për të mbrojtur, si një normë ndërkombëtare që kërkon të sigurojë që komuniteti ndërkombëtar kurrë nuk do të dështojë më në ndalimin e krimeve të mizorive masive të gjenocidit, krimeve të luftës, spastrimit etnik dhe krimeve kundër njerëzimit. Ky ishte një koncept që u shfaq dhe u zbatua pas ndërhyrjes së NATO-s në Kosovë dhe u miratua unanimisht në vitin 2005 në Samitin Botëror të OKB-së, tubimi më i madh i Kryetarëve të Shteteve dhe Qeverive në histori.
Gjithashtu tregon shpërfillje ndaj Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë, e cila me dhjetë vota kundër ka dhënë mendimin se shpallja e pavarësisë së Kosovës, e miratuar më 17 shkurt 2008, nuk ka shkelur të drejtën ndërkombëtare. Planeti ynë nuk ka gjykatë më të lartë se GJND-ja, prandaj debati ligjor për shpalljen e pavarësisë së Kosovës është mbyllur më 22 korrik 2010.
Unë besoj se tani, kur lëvizjet e ekstremit të djathtë dhe autokratët janë në rritje, komuniteti Atlantik dhe demokracitë duhet të jenë edhe më aktive. Kjo para së gjithash do të lidhej me bashkimin e pesë mosnjohësve të BE-së me 22 anëtarët e tjerë të BE-së që e njohin pavarësinë e Kosovës, duke i shtyrë diktatorët dhe ekstremistët të transmetojnë narrativa të rreme dhe të bëjnë krahasime të rreme për të justifikuar projektet e tyre hegjemoniste. Pra, nuk jemi vetëm ne që do të ndihmoheshim. Është ura transatlantike dhe demokracitë në botë sot që bëjnë një hap përpara në luftimin e këtij ekstremizmi të krahut të djathtë dhe valës autokratike që po ndodh në perëndim demokratik, duke dalë fitimtare më shpejt se sa vonë.
Kosova padyshim është një histori suksesi e ndërhyrjes së NATO-s në njërën anë dhe e shtetndërtimit demokratik dhe zhvillimit socio-ekonomik në anën tjetër. Vlerësuesit e pavarur tregojnë se Kosova është kampione e demokracisë në rajon me ngritjen më të shpejtë demokratike në tre vitet e fundit në sundimin e ligjit, të drejtat politike dhe liritë civile, demokracinë liberale dhe elektorale, transparencën dhe anti-korrupsionin. Ajo ka gjithashtu rritjen ekonomike më të lartë mesatarisht në krahasim me rajonin.
Pra, detyra numër një është që pesë vendet që nuk e njohin BE-në ta njohin Kosovën, dhe kjo është dhe duhet të jetë një detyrë e përbashkët mes komunitetit transatlantik, sepse është një përgjegjësi e përbashkët.
Sigurisht që ka rëndësi normalizimi i marrëdhënieve me Serbinë. Kjo ka rëndësi sepse Serbia është fqinji ynë me të cilin ndajmë mbi gjysmën e kufirit tonë dhe nuk mund të ndryshojmë gjeografinë dhe historinë. Kjo gjithashtu ka rëndësi sepse Serbia ka iniciuar të gjitha luftërat në ish-Jugosllavi ku as nuk mori përgjegjësinë dhe as nuk kërkoi falje për të gjitha vuajtjet njerëzore, krimet dhe shkatërrimet që shkaktuan. Ne te kunderten. Sot ajo mban 48 baza operuese ushtarake si patkoi rreth Kosovës dhe kjo patkua në vitin 1999 ishte brenda Kosovës, tani është rreth saj.
Në dy vitet e para të qeverisjes sonë, Serbia e solli ushtrinë e saj 4 herë në kufi, duke fluturuar avionë rusë Mig 29, helikopterë rusë Mi-35 dhe solli tanke ruse T-72 MS. Serbia fatkeqësisht nuk ka ndryshuar, as nuk është demokratizuar. Në vend që të tregojë keqardhje për krimet që ka kryer në të kaluarën, ajo vazhdon të kërcënojë me luftëra të reja. Kjo është arsyeja pse normalizimi ka rëndësi. Normalizimi i marrëdhënieve ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, ka nevojë për normalizimin e Serbisë, në kuptimin demokratik dhe evropian të fjalës.
Dhe e gjithë kjo jo vetëm sepse nuk duhet kundërshtuar anëtarësimi i Kosovës në organizatat ndërkombëtare, por sepse Kosova dhe Serbia duhet të mund të jetojnë krah për krah si fqinjë normalë, përmes marrëdhënieve të mira fqinjësore evropiane.
Kjo është arsyeja pse e mirëprita letrën e Presidentit Biden në vitin 2021, e cila e vendosi njohjen reciproke në qendër të një marrëveshjeje të ardhshme të normalizimit ndërmjet Kosovës dhe Serbisë. Sepse njohja reciproke është pranim i ndërsjellë i realitetit i cili duhet të përfshijë edhe ballafaqimin me të kaluarën për të mundësuar pajtimin.
Përballë pushtimit rus të Ukrainës, komuniteti Atlantik kërkoi që të kënaqej me më pak. Në vend të një marrëveshjeje përfundimtare të përqendruar te njohja reciproke, ajo shtyu më tepër për një marrëveshje “në rrugën drejt normalizimit”, “me qendër në njohjen reciproke de-facto”.
Natyrisht, qeveria jonë është për dialog dhe në çdo rrethanë ne angazhohemi vetëm në marrëveshje që avancojnë më tej interesat e Kosovës dhe forcojnë shtetësinë tonë dhe që nuk e zvogëlojnë apo minojnë atë.
Megjithatë pyetja jonë është legjitime. Pse të pajtohemi me më pak? Pse ta kënaqim Vuçiqin?
Nëse ka ndonjë mësim për të nxjerrë nga lufta në Ukrainë, ai është se qetësimi i autokratëve nuk funksionon kurrë. Ata e marrin bujarinë e treguar ndaj tyre si një shenjë dobësie, frike ose të dyja. Ata fatkeqësisht kuptojnë vetëm qëndrueshmërinë dhe forcën demokratike.
Por në vend të shkopinjve, presidentit të Serbisë i është afruar me karota. Sa më shumë telashe bën në rajon; aq më shumë para kërkon dhe merr nga BE-ja. Sa më shumë që ai lëviz drejt Rusisë dhe Kinës, aq më shumë BE e ndjek me fonde. Ndërkohë, që prej ardhjes së tij në pushtet, Serbia vetëm sa është rikthyer në autokraci.
Pavarësisht gjithë kësaj, Kosova ka mbetur e përkushtuar, konstruktive dhe krijuese në dialog. Tani kemi një Marrëveshje që duhet mbrojtur nga ata që e sollën. Nuk mund të ndodhë kur një marrëveshje ligjërisht e detyrueshme shkelet pa pasoja. Megjithatë, Serbia e ka shkelur atë në shumë raste pa asnjë pasojë. Ne nuk mund të shpresojmë për një zbatim të qëndrueshëm të marrëveshjeve të arritura pa respektuar para së gjithash ato marrëveshje. Ajo që ne shohim aktualisht janë të paktën shkelje dhe shkelje të bazuara në javë, herë të shkronjës, herë të frymës, zakonisht të të dyjave, të Traktatit Bazë që kemi rënë dakord më 27 shkurt të këtij viti.
Kjo është arsyeja pse ne kemi kërkuar që të nënshkruhet kjo Marrëveshje dhe dokumentet shoqëruese të saj. Dhimbja torturuese në dorën e djathtë të presidentit të Serbisë nuk mund të përdoret si justifikim për të mos nënshkruar atë që kemi rënë dakord.
Vitin e kaluar, më 15 dhjetor në Pragë, kam dorëzuar kërkesën tonë për anëtarësim në Bashkimin Evropian dhe jemi në proces për t’u anëtarësuar në Këshillin e Evropës.
E ardhmja e Kosovës është brenda Bashkimit Evropian dhe NATO-s. Angazhimi ynë për anëtarësim nuk do të lëkundet kurrë, por është përgjegjësia jonë e përbashkët për të adresuar vendimmarrjen në mënyrë që ata që duan dhe meritojnë të jenë anëtarë të komunitetit duhet të kenë gjithashtu mundësinë. BE-ja nuk do t’i detyrojë njerëzit dhe kombet të bëhen anëtarë të BE-së, t’i bashkohen familjes evropiane, por atyre që duan, atyre që punojnë për të, duhet t’u ofrohet një proces i bazuar në merita, një mundësi reale me probabilitet të lartë, ndërsa ne punojmë dhe mendojmë së bashku teksa ecim përpara drejt familjes evropiane.
Ata që duan dhe punojnë duhet të kenë përparësi normale logjike. E ardhmja e Kosovës është brenda BE-së dhe NATO-s, përkushtimi ynë për anëtarësim nuk do të heqë dorë kurrë, theksoj se ne nuk kërkojmë alternativa dhe nuk duam alternativa. Por pikërisht për këtë, duke thënë se BE-ja dhe NATO-ja janë alternativa e vetme, supozohet të takojmë nga ana tjetër, nga ana tjetër, mundësi dhe probabilitet real për avancim dhe sukses.
Kur bëhet fjalë për punët e brendshme, do të thoja se Kosova është në rrugën e duhur. Ky vend ndryshoi pista më 14 shkurt 2021, në një zgjedhje dërrmuese të paparë më parë. Ajo që nevojitet tani është të zhvendosim marshin përpara sepse pista ka ndryshuar. Sipas të gjithë treguesve të besueshëm demokratikë, Kosova është në rrugën e duhur të avancimit demokratik dhe rritjes ekonomike. Këto të dyja janë thelbësore për të zhvilluar një vend me sundim të fortë të ligjit dhe prosperitet ekonomik. Por, jam dakord me supozimin e raportit se fitorja dërrmuese e 14 shkurtit 2021 ka sjellë pritshmëri të mëdha.
Dhe do të thosha se kjo nuk është vetëm për shkak të fitores së zgjedhjeve, por edhe për shkak të botës moderne të dixhitalizuar ku po jetojmë, ku qytetarët shohin të gjithë botën në një pajisje të vetme dore. Ata shohin se si është jeta në vende të tjera. Ata e krahasojnë atë me të tyren dhe kërkojnë ndryshim të shpejtë. Pra, ka, do të thosha, një hendek të ofrimit të pritjeve, në kuptimin e shpejtësisë dhe jo kapacitetit. Qeveria jonë ka dhënë më shumë në më pak se tre vjet sesa qeveritë e mëparshme në një dekadë.
Merrni për shembull ekonominë. Në dy vjet kemi shtuar 2.1 miliardë euro në ekonomi. Qeverive të mëparshme iu deshën tre vjet për të shtuar 1 miliard, dhe tani çdo vit ne po shtojmë më shumë se 1 miliard. Ne luftuam vazhdimisht ekonominë informale dhe patëm një rritje dyshifrore të të ardhurave, e cila rezultoi në shtimin e 860 milionë eurove në buxhetin tonë të shtetit. Buxheti në vitin 2024 do të jetë 35% më i lartë se ai i vitit 2021. Mbi 1/3 rritje, vetëm në tre vjet, i buxhetit vjetor të shtetit. Për herë të parë vitin e ardhshëm presim të kemi një GDP dyshifrore, që është një rritje prej 40% në krahasim me vitin 2019 dhe 50% me vitin 2020, që ishte viti i parë pandemik, kur patëm virus pa vaksina.
Ose merrni eksportet. Në dy vitet e para të qeverisjes sonë, ne dyfishuam eksportet. Në vitin 2020 ishin 475 milionë euro, ndërsa në vitin 2022 ishin 920 milionë euro. Si rezultat, raporti i eksporteve ndaj importeve ra nga 1 në 9 në më pak se 1 me 6. Si një qeveri socialdemokrate, ne kemi shpërndarë afër një miliard euro në tre vjet pa shtuar borxhe të reja; u prezantua për herë të parë shtesa për nënat dhe fëmijët e rinj ku kanë përfituar mbi 387 mijë fëmijë nën moshën 16 vjeç dhe më shumë se 50 mijë nëna; ne krijuam vende të reja pune me politika si ‘Qeveria për Familjet’ dhe ‘SuperPuna’ ku u shtuan 10 mijë vende pune.
Ne kemi dyfishuar buxhetin për mbrojtjen dhe kemi rritur investimet në armatim me 191%. Kemi kryer 1100 operacione policore; mbylli 34 rrugë ilegale, 26 prej tyre në veri; shkatërroi 16 laboratorë droge, 9 prej tyre në veri si dhe 6 laboratorë të kripto-minierave po ashtu në veri dhe konfiskuan 2.2 ton lëndë narkotike.
E gjithë kjo ndërkohë që po përballeshim me kriza të shumta botërore si pandemia Covid-19 dhe më vonë kriza ekonomike dhe energjitike që pa një rritje të çmimeve. Megjithatë, edhe këtu kemi një tendencë pozitive, inflacioni në janar ishte 12%, ai ra në 3.3% në tetor të këtij viti.
Por përsëri ka një hendek në shpejtësinë e dorëzimit. Ky hendek është pjesërisht për shkak të problemeve të pazgjidhura që janë grumbulluar në dy dekadat e fundit, por edhe nëse ato për shembull janë të mungesës së investimeve, të themi, në sektorin e energjisë, kujdesin shëndetësor, arsimin dhe trajnimin për vende të reja pune, por edhe në në të njëjtën kohë ka probleme strukturore që kërkojnë kohë për t’u trajtuar, sepse ndryshimi nuk ka formën e një ngjarjeje të re, por të strukturave të reja të vendosura për procese të reja.
Për shembull, mungesa e investimeve në sektorin e energjisë, pavarësisht kërkesës në rritje, na ka sjellë në një situatë ku nuk mund të përmbushim kërkesat tona për energji. Janë dy termocentrale të ndërtuara në vitet 1960 dhe 1980 të cilat kërkojnë riparime të vazhdueshme dhe shkaktojnë shumë ndotje. Ne kemi vepruar. Në dy vitet tona të para ne u përgjigjëm me një strategji që do të rrisë kapacitetet prodhuese për energji të rinovueshme për 1.2 GW shtesë deri në vitin 2031, dhe me afro 1 miliard investime të reja në projekte për ta bërë realitet tranzicionin energjetik për Kosovën. Solar park 100 MW, ankandi hapet deri me 31 janar, ofrojme 15 vjet marreveshje per blerje energjie dhe 30 vjet marreveshje qiraje toke dhe nga mesi i vitit te ardhshem hapim ankandin tjeter per prodhimin e energjise elektrike nga mullinj me ere, 150 MW, në ndryshim nga ky park diellor 100 MW, do të jetë vend jo specifik. Ndërsa parku diellor, 365 hektarë, prej të cilëve duhet të zgjidhen 120, është në fshatin Kramovik të Rahovecit.
Ne kemi nevojë për një tranzicion të drejtë, një tranzicion ku fondet nuk devijohen për të ndaluar ose vonuar rritjen tonë ekonomike dhe një tranzicion që nuk rrit varësinë tonë nga burimet e energjisë që nuk i kemi. Vendi ynë është i ri, por sistemi ynë arsimor nuk i ka përgatitur njerëzit tanë për punët aktuale dhe të ardhshme. Sistemi arsimor dhe pozita e mësuesit u pa në dekadën e kaluar si një vend për të avancuar dhe shpërblyer aktivistët e partisë në këmbim të votave. E njëjta gjë u zbatua në sistemin e kujdesit shëndetësor.
Kjo, së bashku me shmangien kronike të adresimit të problemeve që po grumbulloheshin në ekonomi, arsim dhe sistemin e kujdesit shëndetësor, ka bërë që qindra mijëra të rinj të largohen nga vendi, një proces që kulmoi në dimrin e vitit 2014 me migrim masiv dhe ka vazhduar të në një masë më të vogël që atëherë.
Ky është një problem që kërcënon të pengojë progresin tonë social dhe ekonomik. Është rezultat i politikave të dështuara të së shkuarës, me të cilat po merremi që nga dita e parë. Përgjigja jonë ndaj arsimit ka qenë futja e sistemit të arsimit të dyfishtë, atë që gjermanët e quajnë “Ausbildung”, dhe këtë fjalë e mësuam nga diaspora jonë në Gjermani dhe Zvicër, ku po investojmë në programet e formimit profesional duke u përpjekur të lidhim aftësitë midis arsimit profesional dhe tregut të punës.
Duhet të jetë rasti që ata që marrin një diplomë nga universiteti duhet të jenë në gjendje të gjejnë një punë. Kjo është arsyeja pse ne po trajtojmë hendekun e madh midis asaj që ofron një diplomë universitare dhe asaj që kërkon tregu i punës. Për t’iu referuar asaj që tha zonja Ozdemir, ne kemi ndarë rreth 3000 bursa për studente femra në STEM (Shkencë, Teknologji, Inxhinieri dhe Matematikë) dhe tani në Kosovë, besoni apo jo, 50% e studentëve në STEM janë gra. Mesatarja e BE-së është 17%. Pra, ne kemi parë se investimi në studentet femra është rasti më i lartë i kthimit që mund të arrihet. Vetëm me bursa 1000 euro në vit, që nuk janë shumë, aq shumë mund të realizohen.
Besoj se politikat tona do të jenë në gjendje jo vetëm të ndalojnë emigrimin e të rinjve tanë, por edhe ta kthejnë atë, pasi tani ka shumë kompani që po lidhin potencialin e Kosovës me rininë e talentuar të Kosovës brenda dhe jashtë vendit.
Por, siç zbuluan rezultatet e fundit në PISA, ky është një proces i gjatë. Adresimi i kësaj kërkon që mësuesit t’i përmbahen standardeve profesionale dhe të kuptojnë se të qenit mësues është një profesion fisnik. Është detyrë e qeverisë të sigurojë një pagë të mirë dhe kushte pune, por është detyra e mësuesve që të frymëzojnë dhe mësojnë fëmijët tanë në mënyrë që ata të shkëlqejnë.
Ka më shumë punë, shumë më shumë për të bërë për të adresuar çështjet në rritje, por unë besoj, prandaj insistoj, se jemi në rrugën e duhur.
Faleminderit shumë.
Last modified: 14 Dhjetor, 2023